Zilveren Anima

De dichteres, diplomate en pedagoge Lucila Godoy Alcayaga, beter bekend als Gabriela Mistral, was de eerste Latijns-Amerikaanse vrouw en de tweede persoon uit Latijns-Amerika die de Nobelprijs voor Literatuur won, die zij in 1945 ontving, zesentwintig jaar vóór Pablo Neruda.

En hoewel zijn werk meestal wordt geassocieerd met moederschap en liefdesverdriet, is de waarheid dat het ook er zijn veel gedichten over leven en liefde in zijn traject .

Als u liefhebbers van dit genre bent, kunt u enkele verzen van Gabriel's poëzie opnemen in uw huwelijksgeloften, in uw pasgetrouwde toespraak, in uw bedankkaarten of gewoon een liefdesgedicht van Gabriela Mistral aan elkaar opdragen op een speciale dag.

Voor de huwelijksgeloften

VP Fotografie

Geef me je hand.

Dit gedicht drukt een diepe liefde uit die wederzijds is en die in de tijd wordt geprojecteerd, onvoorwaardelijk. Je kunt er enkele verzen uit overnemen gedicht van Gabriela Mistral om in hun huwelijksgeloften op te nemen .

Geef me je hand en we zullen dansen;

geef me je hand en je zult van me houden.

Als één bloem zullen we zijn,

als een bloem, en niets anders...

Hetzelfde vers dat we zullen zingen,

op dezelfde stap die je zult dansen.

Als een korenaar zullen we golven,

als een korenaar, en niets meer.

Jouw naam is Rosa en ik ben Esperanza;

maar je naam zul je vergeten,

omdat we een dans zullen zijn

op de heuvel en niets anders...

Verberg me.

Dit gedicht van Gabriela Mistral is langer, maar deze verzen zijn misschien het meest geschikt om in de geloften te zeggen. "Verberg me" is opgedragen aan de grote liefde voor het leven en drukt het verlangen uit om voor altijd bij die persoon te zijn.

Drink mij! Maak mij een druppel van uw bloed, en

Ik kom op je wang, en ik zal op je wang liggen...

als het levendige schilderij op het blad van de

wijnstok. geef me je zucht terug, en ik zal opstaan

en ik kom van je borst af, ik raak verstrikt...

in je hart, ga ik de lucht in om terug te keren...

En ik zal in dit spel zijn

levenslang.

Ik ben niet eenzaam

Ook dit werk van Gabriela Mistral is een goede optie om in je huwelijksgeloften op te nemen, want wat er ook om je heen gebeurt (in haar geval was de context na de oorlog), er zal geen eenzaamheid zijn zolang je die speciale persoon hebt. Dat is wat Gabriela Mistral probeert over te brengen in dit gedicht over de ziel en de universele liefde.

Het is de eenzame nacht

van de sierras tot de zee.

Maar ik, degene die jou rockt,

Ik heb geen eenzaamheid!

Het is de hemel verlaten

als de maan in de zee valt.

Maar ik, degene die je vernauwt,

Ik heb geen eenzaamheid!

Het is de hulpeloze wereld

en het trieste vlees gaat.

Maar ik, degene die jou onderdrukt,

Ik heb geen eenzaamheid!

Voor de toespraak

Darío & Mariana

Uit brieven aan Doris Dana

Gabriela Mistral onderhield een intieme relatie met haar uitvoerster, de Amerikaanse Doris Dana, met wie zij tussen 1948 en 1957 duizenden brieven uitwisselde. Een emotioneel geladen en gepassioneerde correspondentie waarmee ze rekening kunnen houden bij het schrijven van hun bruidsspeech.

-Je kent me nog niet goed, mijn lief. Je kent de diepte van mijn band met jou niet. Geef me tijd, geef het me, om je een beetje gelukkig te maken. Heb geduld met me, wacht om te zien en te horen wat je voor me bent.

-Misschien was het een grote dwaasheid om deze passie aan te gaan. Als ik de eerste feiten bekijk, weet ik dat de fout volledig bij mij lag.

-Ik heb in mij voor jullie veel ondergrondse dingen die jullie nog niet zien (...) Het ondergrondse is wat ik niet zeg. Maar ik geef het jullie als ik jullie aankijk en aanraak zonder jullie aan te kijken.

Ik zou graag

In dit gedicht van Gabriela Mistral spreekt de Nobelprijswinnares over de diepste liefde en de behoefte om deel uit te maken van die ander, niet 24 uur per dag, zoals een vers luidt, maar op een integraal niveau.

Ik zou gewoon een van de redenen voor je glimlach willen zijn, misschien een kleine gedachte in je hoofd gedurende de ochtend of misschien een mooie herinnering voordat je gaat slapen... Ik zou gewoon iemand willen zijn die je aan je zijde zou willen hebben, misschien niet voor de hele dag, maar op een of andere manier, om in je te leven.

Gedichten om op te dragen

Studie CC

Liefde, liefde

De dichter legt de liefde bloot Liefde dringt zich gewoon op en er is geen manier om de deur te sluiten voor dit gevoel dat alles transformeert.

Het loopt vrij in de groef, wappert met zijn vleugel in de wind,

het klopt levend in de zon en het is verlicht in het dennenbos.

Het is niet goed om het te vergeten als een slechte gedachte:

Je moet er naar luisteren!

Hij spreekt met de tong van brons en spreekt met de tong van een vogel,

verlegen pleidooien, geboden om lief te hebben.

Je wilt geen brutaal gebaar maken, een ernstige frons:

je zult het moeten hosten!

Hij besteedt sporen van eigendom; hij is niet mild voor excuses.

Scheurt bloemenvazen, doorklieft de diepe gletsjer.

Het is niet genoeg om hem te vertellen dat je weigert hem te ontvangen:

je zult het moeten hosten!

Het heeft subtiele spitsvondigheden in fijne repliek,

de argumenten van een wijze man, maar met de stem van een vrouw.

Menselijke wetenschap redt je, minder goddelijke wetenschap:

Je moet hem geloven!

Hij legt een linnen verband om je heen; je tolereert het verband;

Hij biedt je zijn warme arm aan, je weet niet hoe je van hem weg moet lopen.

Hij begint te lopen, je volgt hem geboeid, ook al zag je...

dat het stopt in de dood!

Ik zing waar je van hield

In dit gedicht neemt Gabriela Mistral haar toevlucht tot de stem... als een beeld van een route met aanwijzingen die de geliefde moet volgen om haar te vinden. Het toont een veilige weg naar hereniging.

Ik zing waar je van hield, mijn leven,

als je in de buurt komt en luistert, mijn leven,

voor het geval je je de wereld waarin je leefde herinnert,

bij zonsondergang zing ik, mijn schaduw.

Ik wil niet stom zijn, mijn leven.

Hoe zou je me zonder mijn trouwe roep kunnen vinden?

Welk teken, welk teken verklaart mij, mijn leven?

Ik ben dezelfde als die van jou, mijn leven.

Noch traag, noch opgenomen, noch verloren.

Kom bij het vallen van de avond, mijn leven;

een lied komen herinneren, mijn leven,

als je het liedje herkent van het leren ervan

en als je mijn naam nog weet.

Ik wacht op je zonder tijd of deadline.

Vrees geen nacht, geen mist, geen stortbui.

Kom met of zonder spoor.

Roep me naar waar je bent, mijn ziel,

en loop recht op me af, partner.

Kusjes

In dit gedicht presenteert Gabriela Mistral kussen in hun verschillende versies, zoals de kussen van sensualiteit, genegenheid, waarheid of dankbaarheid, een reis die culmineert in de unieke kussen, die gemaakt zijn voor de geliefde.

Er zijn kussen die voor zichzelf spreken

het veroordelend vonnis van de liefde,

er zijn kussen die worden gegeven met de blik

zijn er kussen die met herinnering worden gegeven.

Er zijn stille kussen, nobele kussen

zijn er raadselachtige, oprechte kussen

er zijn kussen die alleen zielen elkaar geven

zijn er kussen, hoe verboden ook, waar.

Er zijn kussen die branden en pijn doen,

zijn er kussen die de zintuigen in vervoering brengen,

zijn er mysterieuze kussen die zijn vertrokken

duizend dwalende en verloren dromen.

Er zijn problematische kussen die

een sleutel die niemand heeft gekraakt,

er zijn kussen die tragedie veroorzaken

hoeveel rozen in de broche ze hebben geplukt.

Er zijn geurende kussen, er zijn warme kussen

die kloppen met intieme verlangens,

er zijn kussen die sporen op de lippen achterlaten

als een zonneveld tussen twee ijsjes.

Er zijn kussen die op lelies lijken

als subliem, naïef en puur,

zijn er verraderlijke en laffe kussen,

zijn er vervloekte en bedrogen kussen.

Judas kust Jezus en laat een afdruk van zijn kus achter.

in het aangezicht van God, misdrijf,

terwijl de Magdalena met haar kussen

versterkt vroom zijn lijdensweg.

Sindsdien in kussen verbleekt

liefde, verraad en pijn,

in menselijke huwelijken op elkaar lijken

naar de bries die met de bloemen speelt.

Er zijn kussen die raaskallen voortbrengen

van liefdevolle, brandende, gekke passie,

je kent ze goed ze zijn kussen van mij

door mij uitgevonden, voor jouw mond.

Kussen van vlammen die in gedrukte sporen

dragen de groeven van een verboden liefde,

stormachtige kussen, wilde kussen

die alleen onze lippen hebben geproefd.

Herinner je je de eerste...? Ondefinieerbaar;

bedekte je gezicht met paarse blosjes

en in krampen van vreselijke emoties,

je ogen gevuld met tranen.

Weet je nog die ene middag in gekke uitspattingen

Ik zag dat je je jaloers voorstelde,

Ik hield je in mijn armen... een kus trilde,

En wat zag je toen...? Bloed op mijn lippen.

Ik heb je leren kussen: koude kussen.

zijn van onbewogen rotshartigheid,

Ik heb je leren kussen met mijn kussen

door mij uitgevonden, voor jouw mond.

De poëzie van Gabriela Mistral heeft zeker meer dan een zucht gestolen, en het is niet voor niets dat haar werk de wereld is overgestoken en een onuitwisbaar stempel heeft gedrukt op de cultuur van Latijns-Amerika.

Winnares van de Nobelprijs in 1945 en de Nationale Prijs voor Literatuur in 1951, zijn haar leven, gedachten, werken en liefdes nog steeds onderwerp van studie.