Silver Anima

Poet, diplomat dhe edukator. Lucila Godoy Alcayaga, e njohur më mirë si Gabriela Mistral, ishte gruaja e parë ibero-amerikane dhe personi i dytë nga Amerika Latine që fitoi çmimin Nobel në Letërsi. Ai e mori atë në vitin 1945, njëzet e gjashtë vjet para Pablo Nerudës.

Dhe megjithëse vepra e tij lidhet kryesisht me mëmësinë dhe dhimbjen e zemrës, e vërteta është se ka edhe shumë poezi për jetën dhe dashurinë në udhëtimi juaj .

Nëse jeni adhurues të këtij zhanri, mund të përfshini disa vargje të poezisë së Gabrielit në betimet tuaja të dasmës, në fjalimin tuaj të porsamartuar, në kartolinat tuaja falënderuese ose, thjesht, t'i kushtoni një dashuri poezi nga Gabriela Mistral për njëri-tjetrin në një ditë të veçantë.

Për betimet e dasmës

VP Photography

Më jep dorën tënde

Kjo poezi shpreh një dashuri të thellë që është reciproke dhe që projektohet në kohë, pa kushte. Ju mund të merrni disa vargje nga kjo poemë e Gabriela Mistral për t'i përfshirë në betimet tuaja të dasmës .

Më jep dorën dhe ne do të kërcejmë;

Më jep dorën dhe do të më duash.

Ne do të jemi si një lule e vetme,

si një lule, dhe asgjë më shumë ...

Ne do të këndojmë të njëjtin varg,

ju do të kërceni me të njëjtin ritëm .

Ndërsa do të tundim një gozhdë,

si një gozhdë dhe asgjë më shumë.

Emri yt është trëndafil dhe unëShpresoj;

por emrin tuaj do ta harroni,

sepse do jemi valle

në kodër dhe asgjë tjetër...

Më fshih

Kjo poezi e Gabriela Mistralit është më e gjatë, megjithëse këto vargje mund të jenë më të përshtatshmet për t'u shqiptuar në betime. “Hide Me” i kushtohet dashurisë së madhe të jetës dhe shpreh dëshirën për të qenë me atë person përgjithmonë.

Më pi! Më bëj një pikë gjaku, dhe

do të ngjitem në faqe dhe do të jem mbi të

si më bojë e gjallë në gjethen e

hardhisë. Ma kthe psherëtimën dhe unë do të ngjitem

e do të zbres nga gjoksi yt, do të ngatërrohem

në zemrën tënde, Do të dal në ajër të kthehem

të hyj. Dhe unë do të jem në këtë lojë

gjithë jetën time.

Nuk kam vetmi

Kjo vepër e Gabriela Mistral është një tjetër e mirë opsion për t'u përfshirë në betimet tuaja të dasmës. Dhe është se çfarëdo që të ndodhë përreth (në rastin e tij, konteksti ishte periudha e pasluftës), nuk do të ketë vetmi për sa kohë keni atë personin e veçantë. Kjo është ajo që Gabriela Mistral kërkon të përcjellë në këtë poezi të shpirtit dhe dashurisë universale.

Është nata e pafuqisë

nga malet në det.<11

Por une, ai qe te lekundet,

Nuk kam vetmi!

<11

Qielli është i pafuqishëm

nëse hëna bie në det.

Por unë , ai që çajafër,

Nuk kam vetmi!

Është pafuqia e botës<11

dhe mishi i trishtuar shkon.

Por une, ai qe te shtyp,

Une mos kini vetmi!

Për fjalimin

Dario & Mariana

Nga letrat drejtuar Doris Dana

Gabriela Mistral mbajti një marrëdhënie intime me ekzekutorin e saj, amerikanen, Doris Dana, me të cilën shkëmbeu mijëra letra midis viteve 1948 dhe 1957. Një korrespondencë e ngarkuar me emocione dhe pasion që mund ta marrësh kur shkruan fjalimin tënd të porsamartuar.

-Ti ende nuk më njeh mirë, dashuria ime. Ti injoron thellësinë e lidhjes sime me ty. Më jep kohë, më jep mua, që të të bëj pak të lumtur. Ji i durueshëm me mua, prit të shoh dhe dëgjosh se çfarë je për mua.

-Ndoshta ishte një çmenduri shumë e madhe të hyje në këtë pasion. Kur shqyrtoj faktet e para, e di se faji ishte tërësisht i imi.

-Kam për ty shumë gjëra të nëndheshme që ti ende nuk i sheh (...) Nëntoka është ajo që nuk them. Por ta jap kur të shikoj dhe të prek pa të parë.

Do të doja vetëm të

Në këtë poezi të Gabriela Mistral, fituesja e çmimit Nobel flet për dashurinë më të thellë dhe nevojën për të qenë pjesë e atij personi tjetër. Jo 24 orë në ditë, siç mund të lexoni në një varg, por në një nivel gjithëpërfshirës.

Unë thjesht dua të jem një nga ataarsyet e buzeqeshjes tende, ndoshta nje mendim i vogel ne mendje gjate mengjesit apo ndoshta nje kujtim i bukur para gjumit... Dua te jem dikush qe do ta kesh ne krah, ndoshta jo gjithe diten, por ne nje menyre apo tjeter , jetoj në ty.

Poezi për t'iu kushtuar

Studio CC

Dashuri, dashuri

Poeti ekspozon dashurinë në këto vargje si një destinacion i pashmangshëm. Dashuria thjesht mbizotëron dhe nuk ka asnjë mënyrë për t'i mbyllur derën kësaj ndjenje që transformon gjithçka.

Ec i lirë në brazdë, përplas krahun në erë,

Nuk duhet ta harrosh si një mendim i keq:

do të duhet ta dëgjoni!

Flisni gjuhën e bronztë dhe flisni gjuhën e shpendëve,

lutjet e ndrojtura, imperativat për të dashuruar.

Nuk ia vlen të bësh një gjest të guximshëm, vrenjtje serioze:

do të duhet të host it!

Shpenzon gjurmët e pronarit; justifikimet nuk zbuten.

Gris vazot me lule, ndan akullnajën e thellë.

Nuk ia vlen t'i thuash se nuk pranon ta strehosh. :

ju duhet ta organizoni atë!

Ka fraza delikate në replikimi i imët,

argumentet e një burri të mençur, por në zërin e një gruaje.

Shkenca njerëzore të shpëton, më pak shkenca hyjnore:

do të duhetbeso!

Ajo ju hedh një fashë prej liri; ti e toleron lidhjen e syve;

ai të ofron krahun e tij të ngrohtë, ti nuk di të ikësh.

Fillon të ecë, ju e ndiqni atë të magjepsur edhe nëse e shihni

Kjo ndalon së vdekuri!

Unë këndoj atë që keni dashur

Në këtë poema Gabriela Mistral i drejtohet zërit si imazh i një itinerari pista që njeriu i dashur duhet ta ndjekë për ta gjetur. Tregon një rrugë të sigurt për ribashkimin.

Unë këndoj atë që ke dashur, dashuria ime,

në rast se afrohesh dhe dëgjon, dashuria ime,

Në rast se kujton botën ku ke jetuar,

në perëndimin e diellit unë këndoj, hija ime.

Nuk dua të hesht, dashuria ime.

Si do të më gjeje pa klithmën time besnike?

Cila shenjë, që më shpall mua, jeta ime?

Unë jam i njëjti ajo ishte e jotja, jeta ime.

As i ngadalshëm, as i humbur, as i humbur.

Eja në mbrëmje, jeta ime;

Eja të kujtosh një këngë, jeta ime,

nëse e njeh këngën si të mësuar

dhe nëse akoma mbaj mend emrin tim. <2

Të pres pa afat dhe pa kohë.

Mos kini frikë natën, mjegullën ose shiun.

Shko me shteg ose pa rrugë.

Më thirr aty ku je, shpirti im,

dhe shkoni drejt mejepartnere.

Puthjet

Në këtë poezi Gabriela Mistral paraqet puthjet në versionet e tyre të ndryshme, si puthjet e sensualitetit, dashurisë, së vërtetës apo mirënjohjes. Një udhëtim që kulmon me puthjet unike, ato të krijuara për të dashurin.

Ka puthje që shqiptojnë vetë

fjalinë dënuese dashurie,

Ka puthje që jepen me shikim

Ka puthje që jepen me kujtesë.

Ka puthje të heshtura, puthje fisnike

ka puthje enigmatike, të sinqerta

Ka puthje që vetëm shpirtrat i japin njëri-tjetrit

Ka puthje që janë të ndaluara, të vërteta.

Ka puthje që djegin dhe lëndojnë,

ka puthje që magjepsin shqisat,

ka puthje misterioze që kanë lënë

njëmijë ëndrra endacake e të humbura.

Ka puthje problematike që përmbajnë

një çelës që askush nuk e ka deshifruar,

ka puthje që shkaktojnë tragjedi

sa trëndafila në një karficë janë zhveshur.

Ka puthje të parfumuara, puthje të vakëta

ajo rrah dëshirat e ndrojtura,

ka puthje që lënë gjurmë në buzë

si një fushë dielli midis dy copave akulli.

Ka puthje që duken si zambakë

ngasublime, naive dhe të pastra,

ka puthje tradhtare dhe frikacake,

ka puthje të mallkuara dhe të rreme.

Juda puth Jezusin dhe lë të ngulitura

në fytyrën e tij të Perëndisë, krim, <2

ndërsa Magdalena me puthjet e saj

përforcon me mëshirë agoninë e saj.

Që atëherë puthjet rrahin

dashuria, tradhtia dhe dhimbja,

në dasmat njerëzore i ngjajnë njëra-tjetrës

flladit që luan me lulet.

Ka puthje që prodhojnë tërbime

të dashurisë pasionante dhe të çmendur,

ti i njeh mirë ato janë puthjet e mia

të shpikura për mua, sepse goja jote.

Llama puthje qe jane te stampuara ne gjurme

mbajne brazdat të një dashurie të ndaluar,

puthje stuhie, puthje të egra

që vetëm buzët tona i kanë shijuar.

A ju kujtohet i pari…? E papërcaktuar;

e mbuloi fytyrën me skuqje të turbullta

dhe në spazma emocionesh të tmerrshme,

Sytë ju mbushën me lot.

A ju kujtohet ajo një pasdite në teprim të çmendur

Të pashë xheloze duke imagjinuar ankesa,

Të pezullova në krahët e mi... një puthje vibroi,

e çfarë bëre shih më tej...? gjak mbi muabuzët.

Të mësova të puthësh: puthjet e ftohta

janë nga një zemër e pandjeshme shkëmbi,

Të mësova të puthësh me puthjet e mia

të shpikura nga unë, për gojën tënde.

Me siguri Gabriela Poezia e Mistralit ka vjedhur më shumë se një psherëtimë. Dhe jo më kot vepra e saj ka kaluar në një nivel planetar, duke lënë gjurmë të pashlyeshme në kulturën e Amerikës Latine.

I vlerësuar me Çmimin Nobel në 1945 dhe me Çmimin Kombëtar për Letërsinë në 1951, jeta e saj, Mendimi, puna dhe dashuria janë edhe sot objekt studimi.